عهد «عاطفه پیمانی» برای موفقیت در هندبال

کلاس سوم دبستان بود که استعدادش در رشته هندبال را مربی ورزش مدرسه کشف کرد. حمایت‌های دلسوزانه مربی، او را به جایگاهی در این رشته ورزشی رساند که در کمتر از یک دهه از عمر ورزشی، اسمش در‌میان فهرست دوازده‌نفره منتخبان استانی هندبال قرار گرفت.

عاطفه پیمانی، نوجوان شانزده‌ساله ساکن محله احمدآباد، در کارنامه ورزشی تیمی خود، چند مقام اول استانی و کشوری را دارد. او امیدوار است به‌عنوان یکی از منتخبان هندبال یک روز لباس تیم ملی را بر تن کند و افتخاری باشد برای شهر و محله‌اش.

- چطور شد هندبال را انتخاب کردی؟
در خانواده ما برادر بزرگ‌ترم والیبال بازی می‌کند؛ برای همین با ورزش و هیجانات آن آشنا بودم. سال سوم دبستان، مربی‌مان، خانم حیدری، در زنگ ورزش برای رشته هندبال استعدادیابی انجام دادند. آن روز من جزو انتخابی‌های تیم هندبال مدرسه قرار گرفتم.

- تا قبل از حضور در سالن هندبال از این ورزش شناخت داشتی؟
به‌هیچ‌وجه. مسابقات فوتبال، والیبال و حتی بسکتبال را گاهی در تلویزیون می‌دیدم، اما از بازی هندبال و نحوه بازی آن اطلاعی نداشتم. عشق به ورزش و بودن در میان هم‌تیمی‌های خوب و مربی دلسوز سبب شد به این بازی توپی علاقه‌مند شوم.

- آیا عضو باشگاه هم هستید؟
در باشگاهی زیر‌نظر خانم حیدری فعالیت می‌کنم و هفته‌ای چند روز تمریناتم را انجام می‌دهم. از طرف همین باشگاه مسابقات بسیاری رفته‌ام. چهار سال قبل در مسابقات منطقه‌ای کشور که در بجنورد برگزار شد، تیم باشگاه ما اول شد. در مسابقات استانی امسال هم مقام اول را به دست آوردیم.

- شیرین‌ترین مسابقه‌ای که در آن حضور داشتی با چه تیمی بود و چندم شدید؟
آخرین دوره‌ای که مسابقه داشتیم، اسفند سال گذشته بود. مسابقات در سالن دانش‌آموز برگزار می‌شد. همه تیم‌ها را پشت سر گذاشتیم و به فینال رسیدیم. در آن بازی، تیم حریف را با اختلاف یک گل بردیم. این پیروزی برای من واقعا شیرین بود.

- شکستی هم داشتی که خیلی تلخ بوده باشد؟
با باشگاه سالن کوثر تا فینال مسابقات استانی پیش رفتیم، اما با تفاضل یک گل، بازی را به تیم حریف واگذار کردیم. آن شکست برای ما خیلی تلخ بود؛ چون تیم‌های قدری را پشت سر گذاشته بودیم و اصلا انتظار شکست را نداشتیم.

- پیش آمده است که حین تمرینات آسیب هم ببینی؟
هر ورزشی آسیب‌های خودش را دارد. بار‌ها شده است که حین بازی دچار آسیب‌هایی شده‌ام که زیاد جدی نبوده است یا عشق به بازی سبب شده آن‌ها را زیاد جدی نگیرم. یک ورزشکار برای حرفه‌ای‌شدن به تمرین و تقویت عضلاتش نیاز دارد تا در زمین به‌راحتی شکننده و آسیب‌پذیر نباشد.

- از آینده ورزشی و آرزو‌هایی که در این رشته داری، بگو.
رسیدن به مرحله داوری و مربیگری یکی از آرزو‌های ورزشی من در این رشته است. اما پوشیدن لباس تیم ملی و حضور در میادین بین‌المللی و افتخارآفرینی برای کشورم بزرگ‌ترین آرزویم است.

* این گزارش شنبه ۲۵ فروردین‌ماه ۱۴۰۳ در شماره ۵۵۲ شهرآرامحله منطقه ۱ و ۲ چاپ شده است.